«Ένα εισιτήριο, παρακαλώ». «Για πού;» Παρατηρεί τη γυναίκα με τα μαύρα γυαλιά και το ατημέλητο ντύσιμο. Είναι σαν να ‘χει βγει έξω με τα ρούχα που φοράει στο σπίτι. Μια φόρμα λαδί κι ένα καρό πουκάμισο που της φτάνει στους…

«Ό,τι λέω εγώ, το λέω για το καλό σου, να το ξέρεις! Κι όλη η γειτονιά δηλαδής σε νοιάζεται, κοπέλα μου. Με τον καλό λόγο στο στόμα ειν’ όλοι κι ας τους λες μετά βίας καλημέρα. Δεν παρεξηγάνε. Άνθρωποι του…

Δεν την είδε εξαρχής. Την έπιασε με την άκρη του ματιού της την ώρα που έτριβε με το σύρμα την κατσαρόλα. Μια κόκκινη παραφωνία στα κατάλευκα πλακάκια. Δοκίμασε να την αγνοήσει, αλλά αυτή εισέβαλλε ξεδιάντροπα στο οπτικό της πεδίο. Παράτησε…

Οι ήχοι των σπαθιών σιώπησαν. Μια εφιαλτική σιγή άπλωσε τη νέκρα της πάνω στον γονατισμένο βασιλιά. Ο Κωνσταντίνος έμεινε ακίνητος σαν να ’χαν στραγγίξει οι φλέβες του από κάθε ρανίδα ζωής. Έκανε την παράδοξη σκέψη τι χρώμα να ’χε κείνη…

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ Δεν έφτασε ποτέ του στην Ιθάκη. Πάλεψε βέβαια επαξίως με τα κύματα, βούλιαξε κάτω από αναποδογυρισμένες σχεδίες έσκισε τα πλευρά του στα βράχια έχασε το ένα πόδι στους Λαιστρυγόνες και δάγκωσε με μανία τις σάρκες…

Είχε σπρώξει την κούκλα στα πόδια της πολλές φορές. Είχε εισπράξει ένα «δεν μπορώ τώρα» άλλες τόσες. Εκείνη δεν μπορούσε ποτέ, η κόρη δεν μιλούσε ποτέ. Έπρεπε να φτάσει στα πέντε για ν’ αρθρώσει λόγο, την έτρεχε σε παιδοψυχολόγους σιχτιρίζοντας…

Πάτησε τα εφτά κλοτσώντας ξεφούσκωτες μπάλες. Η μάνα τού ’φτιαξε γλυκό μ’ ένα κερί στη μέση. Μόλις το φύσηξε, σωριάστηκε το σπίτι. Γλίτωσαν από θαύμα κι η μάνα με τρύπιο βλέμμα είπε πως δεν τους χωρούσε πια ο τόπος. «Μαμά,…