Αν είσαι ένα ψέμα αληθινό, τότε σε προσφωνώ ποίηση. Είσαι η ωραιότερη μάσκα του κόσμου αυτού. Ευτυχισμένη η ρουτίνα που γουλιά γουλιά σε απολαμβάνει Μια κόκκινη θάλασσα και εσύ τα χείλη. Πασπαλίζεις με χρυσόσκονη τη φτωχογειτονιά μας Στο κενό που…

Είπα να κάνω ένα περίπατο πέρα στ’ απόμερο ακρογιάλι. Το μαύρο νερό χάδι μητρικό στα γυμνά μου πόδια. Είμαι η θάλασσα.   Κάποιο γυναικείο πνεύμα θυμίζει εξοριστη γοργόνα στα μαλλιά της μπλεγμένα όστρακα παντού στο σώμα της αγκάθια αχινών καρφωμένα…

Γενναίο εκείνο το βήμα Που κάνει άγουρο άλμα Και ξεπερνά το όριο Της λογικής συνήθειας Φυτρώνει η ψυχή ψαχουλευτά Χρυσούς σπόρους ελπίδας Στο κοκκινόχωμα της καρδιάς Και με δάκρυα προσμονής Ποτίζει με πίστη περισσή Ολημερίς ολονυχτίς ιδροκοπά Με χέρια ικανά…

Τινάζω την κάπνα από τα ρούχα μου. Λιάζω το πανωφόρι μου να φύγει η πάχνη. Οι μέρες θα γκρινιάζουν πάντα για τα ίδια κι ο κόσμος θα γεμίζει πλατείες με ιδέες και σημαίες και λόγια. Κάπου σε εκείνο το χωροχρόνο…

Με πόσα τριαντάφυλλα μάτωσα τη ζωή μου κανένας δε θα μάθει. -μα κανείς δε σκέφτηκε ένα μπουκέτο βιολετί γλαδιόλες; Με πόσα αγκάθια τρύπησα την καρδιά μου εις το όνομα της Γυναίκας… Με πόσα άλλα πλήγωσα εις το όνομα αυτό ξανά……

Τόξο, βέλος και αγάπη, μία πίκρα δίχως δάκρυ, μια ζωή μαλαματένια κι ένα νήμα δίχως άκρη.   Ένα άστρο φωτεινό κι ένα πάθος ζηλευτό, που φωτίζει ομηρικό, τον δικό μας εαυτό.   Ένα άρωμα μ’ αισθήματα, ένα νάμα τ’ ουρανού,…

Η φοβερή παράσταση έλαβε τέλος… Η αυλαία έπεσε και τα φώτα έσβησαν πλέον. Κι εγώ, πίσω, στο ξεχασμένο καμαρίνι, κοιτάζω μήπως με βρω, μες στον σπασμένο καθρέπτη της κίβδηλής μου αλήθειας. Δεν ακουστήκαν χειροκροτήματα… Δεν ακούστηκε τίποτα. Δεν υπήρξαν ποτέ…

Έκλεισα τα μάτια ταξιδεύοντας στης ανάσας σου την μαγεμένη αύρα. Γεύτηκα την εξωτική ευωδία των χειλιών σου που αιχμαλώτιζαν στη λάβα τους το κάθε μου κύτταρο περιπλανήθηκα γλυκά στους ανθισμένους κήπους του κορμιού σου εισπνέοντας την ομορφιά της άνοιξης Βούλιαξα…

Άλλο ένα τσιγάρο έσβησε ανάμεσα στα δυο του δάχτυλα. Άνοιξε τα μάτια του και συνειδητοποίησε, για πρώτη φορά, πόσο όμορφο έδειχνε το δωμάτιό του τη νύχτα. Άφηνε πάντα μισάνοιχτο το παντζούρι του παραθύρου του, για να μπαίνει λίγο από το…