Έλα να χορέψουμε μαζί Του έρωτα μας το χορό Κ αν δεν ξέρεις τα βήματα εσύ Θα σου τα μάθω εγώ Δεν θέλουμε την μουσική Θα λέω το όνομά σου Κ αν κάτι ακόμα χρειαστεί Θα με βοηθήσει το άρωμά…

Το βλέμμα σου αόρατο δεν έχει χαρακτήρα παλάτια, στρέμματα σκοινιά και μια πλεξίδα γης που ξέπλεξα και έβαλα στου κόσμου την παγίδα θαρρώ ρουμπίνι έσταξε στου θανάτου τη βολή.   Αδιόρατα ξερόχορτα. Φτεροκοπάει η καρδιά μου στο σύννεφο μπλεδίζει η…

Ρακοσυλλέκτες κι άρχοντες βαλθήκανε να μοιάσουν βασίλεια κι ιμάτια στα δύο να μοιράσουν βρήκανε τον καλύτερο να ρίξει αυτός τον κλήρο η αμοιβή του θα ‘τανε χαρούπια απ’ το χοίρο. Στα μετρητά τα βρήκανε, μ’ αυτός μες στο μυαλό του…

Περιπλανώμενος και σήμερα Δυο γάτες ψάχνουν στα σκουπίδια Διασχίζω όλη την πόλη κάθετα Τα βήματά μου πάντα ίδια.   Περνώ αυστηρά μες απ΄ την Έκθεση (Οικείο κι ασφαλές τοπίο…) Μετρώ περίπτερα φαντάσματα– Κάποτ΄ εδώ νεκροταφείο.   Κι όλα με βγάζουν…

Έλα να χορέψουμε καταμεσής του δρόμου Κι άσε να παίζει πίσω μας γλυκά τ’ ακορντεόν Από την μέση κράτα με, γαλάζιο όνειρό μου Κι έλα να χορέψουμε στη θέα των θεών   Θα μας κρατάει το ρυθμό παφλάζοντας το κύμα…

Το στρείδι άνοιξε, γεύτηκε χρώματα, φωνές και μυρωδιές και κίνησε να ξανακλείσει, για πάντα με την ανάμνησή τους Η πέτρα το λυπήθηκε, κύλισε και το εμπόδισε και τ’ άφησε λιγάκι ανοικτό, να χαίρεται και να προσμένει, τις χάρες του έξω…

Διάβασα κάπου πως: «Σ’ αγαπάω σημαίνει τρυπάω με καρφίτσα παλιά σύννεφα και πέφτει βροχή.» * Αυτό σημαίνει σ’ αγαπάω, λοιπόν, διαβάζω ποίηση για να σε γνωρίσω στην ουσία σου, κι εγώ ποτέ δε διάβαζα, ήμουν απασχολημένη και κανένα δεν ήθελα…

Σηκώνεσαι πρωί, έναν καφέ και τσιγάρο γρήγορα δεν πρέπει να αργήσεις στην δουλειά να είσαι υπάλληλος καλός. Πρέπει να μαζέψεις αγαθά Να ζεις καλά, σπίτια, αμάξια, λεφτά. Χαμογελάς, μιλάς, φωνάζεις Χωρίς να ξέρεις  τι λες, γρήγορες λέξεις. Γυρνάς σπίτι αργά,…

Είναι η ζωή μας αδειανή απ’ της καρδιάς τα χρώματα. Η αγάπη είναι ορφανή δίχως να σμίγουνε τα σώματα. Το πέπλο της σιωπής απλώνεται μές στης ψυχής τα βάθη. Το φώς απ’ την ελπίδα ξεθωριάζει απ’ της εποχής το άπλετο…

Μία διάφανη σταλιά είναι ο χρόνος που στάζει από την άκρια ενός υάκινθου εν καιρώ ξηρασίας και εξατμίζεται στον αέρα   Σπύρος Ορφανός