Αχ, μητέρα μου πώς αλλάζει καθημερινά η μορφή σου. Σπαράζει ο κόπος μες στα δυο σου μάτια Τα λεπτά σου χείλη σχηματίζουν άναρθρες κραυγές. Πώς αντέχεις και τις πνίγεις κάθε φορά; Τα χέρια σου, κατάκοπα απ’ το μόχθο της μέρας…

Αυτή η ανάσα από ένα ατέλειωτο τσιγάρο, με φέρνει αντιμέτωπο στο χθες. Σαν να ταξίδευα αιώνια σε τσακισμένο κάρο, π’ όλο σκοντάφτει στης καρδιάς σου τις ρωγμές.   Κι ευθύς βυθίζεται σε κατακόμβες σκοτεινές. Γεμάτες φόβο υγρό και μοναξιά. Θυμίζοντάς…