Ισχνές και κάτωχρες γεννιούνται οι αγάπες μου. Επιθυμίες φευγαλέες που μόλις ενσαρκώνονται. Άτολμες σ’ όποια απόφαση, άπραγες κρινοδάχτυλες, διάφανες σαν ανύπαρκτες και στα όνειρά τους φοβικές. Γαλάζιες οπτασίες μου εσείς. Του βίου μου ανεκπλήρωτες είστε εκδοχές που σαν φλογίτσες…
Αέρηδες
Μια ζωή σκόρπισε στους ανέμους, χωρίς αναπαμό και προσμονές. Φτερό αφέθηκε στη δίνη τους και άλλαζε τους τόπους. Ξένος αυτός στη χώρα του ήλιου, τη σιωπηλή του τέχνη λειτουργούσε στα ριζά του Ιερού Βράχου. Ζωγράφιζε σαν προσευχή. Καρτέρι έστηνε στους…
Spira Mirabilis
Ένας ναυτίλος είναι η Γη μέσα στο Χρόνο, ένας αρμενιστής στον ούριο άνεμο του Σύμπαντος. Aν κάποιο πλάσμα αλλόκοσμο μπορούσε μέσα από το φράγμα του Χρόνου την τωρινή εικόνα της να δει από το διάστημα, το βλέμμα θα ξεκούραζε πάνω…
Το αλογάκι της θάλασσας
Η αγοροπαρέα χάζευε στον μεσημεριάτικο ήλιο μετά το σχόλασμα του γυμνασίου. Kατηφόριζε ως το ακρογιάλι πίσω από τον ταρσανά με τα μέλη της να αλληλοπειράζονται χαρούμενα, να σιγοτραγουδούν και να μιλάνε για κορίτσια. Αυτή η βόλτα τους χαλάρωνε μετά το…
Εννενηκοντούτης γέρων
Σκελετωμένο το κορμί κείτεται σε στάση εμβρυϊκή πάνω απ’ το φουσκωτό το στρώμα, μην «ανοίξει». Ανάσα αργή λικνίζει ρυθμικά το σκέπασμα. Έχει ζωή ακόμη εκεί. Κανείς δεν ξέρει πόση και για πόσο. Το λες εσύ αυτό ζωή, με περιφρόνηση, εκείνος…
Κούκλα του κουτιού
Το πανηγύρι άστραφτε σαν πυγολαμπίδα σε καλοκαιρινό βράδι. Οι ήχοι της εξοχής θάβονταν μέσα στη νύχτα, στο σκοτάδι της απουσίας του φεγγαριού, κάτω από τη σκαμμένη γη των αγρών. Κατά τη συνήθεια, η μικρή επαρχιακή πόλη θα ετοιμαζόταν να αποκοιμηθεί.…
ΠΕΦΤΑΣΤΕΡΙΑ
Τις νύχτες, είναι άλλος. Η ψυχή του δραπετεύει στο σκοτάδι. «Πεινασμένη», τις κλεμμένες ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα αρπάζει, να σωθεί. Kάθε πρωί ο ίδιος φόβος. Μην την χάσει. Μη του θυμώσει κι αρνηθεί τη φυλακή της. Μη τον εγκαταλείψει…
Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Ζούμε καιρούς αλλώκοτους. Το καζάνι του κόσμου κοχλάζει κι ο βρασμός σκάβει τα κατακάθια στον πάτο του. Τ’ αναταράζει. Τα τινάζει κομμάτια στην επιφάνεια. Ύστερα πάλι τα γυρίζει, τ’ανακατώνει, τα σπρώχνει, τα παρασύρει ασταμάτητα σε νέες δίνες. Σ’αυτό το πάλεμα…
ΤΗΛΕΟΝΕΙΡΟ
Η Δάφνη γύρισε το κλειδί στην πόρτα και μπήκε στο σπίτι. Ήταν ένα ηλιόλουστο, υγρό απόγευμα του Μαρτίου από αυτά που ο καυτός ήλιος, η υγρασία και η πολυκοσμία στους δρόμους χτυπούν κατευθείαν σε ημικρανία. Κύματα πόνου μεγάλωναν στο κεφάλι…