Έλα να παίξουμε μπάλα κάτω απ’ το φεγγάρι να ξύσουμε τις άκρες τ’ ουρανού για να ξεφύγουν τα μη ειπωμένα μας πάλι παιδιά να γίνουμε όπως πρώτα μιας και οι νύχτες συγχωρούν καμώματα και αλήθειες Έλα να συναρμολογήσουμε το όνειρο, να φτιάξουμε μια…

Μυρίζει χειμώνας. Το ζεστό τσάι αχνίζει στην κούπα που αγόρασε ο Πέτρος, από κάποιο κινέζικο μαγαζάκι στο Χόνγκ Κόνγκ. Μου ‘φέρε και ένα ροζουλί φουλάρι από το προηγούμενο ταξίδι του. Τον περιμένω να ρθει. Μου τηλεφώνησε ότι έχασε τη βίζα…

Τώρα που γύριζες, Οδηγώντας στο σκοτάδι, Βράδυ και βροχή, Ένιωθες το τέλος του κόσμου, Να λιώνεις γλυκά και σύ εκεί έξω, Και δεν θα μείνει τίποτα από σένα, Θα τρέξεις μαζί με το νερό της βροχής Στα ρυάκια του δρόμου…

Ω! Εσείς μιας ύστατης φλόγας ψίθυροι πορφυροί με παρασέρνετε με σπινθηρισμούς σε νύχτες μακρόσυρτες όπου το σώμα αρνείται να μεθύσει στα μελτέμια σας. Αν κάποτε ξαναβρεθούμε στην ψυχρή πνοή του χρόνου στη ροή της ανάγκης στη σφαίρα του άρρητου με…

Ενθύμια Οι σκέψεις   Τσαλακωμένοι χαρταετοί που αγαπούν το χώμα Υδάτινα βήματα πάνω σε αποκόμματα σάρκας Υπολείμματα μεθυσμένων μορφασμών Εύθραυστων   Άκυρες πτήσεις   Κλειστά παράθυρα Αντίγραφο μιας σπασμένης θάλασσας στα τζάμια Μάτια προχειροσχεδιασμένα Δυο μουτζούρες στο πορτραίτο του κόσμου…

Μάτια μελαγχολικά και δακρυσμένα μέσα στου κόσμου την βουή τα είδα σαστισμένα… Με κοίταξες τόσο βαθιά και επίμονα ψυχή μου που δρόμο αμέσως άνοιξα να μπεις μες την ζωή μου… Μου πες πως ο δικός μας δρόμος είναι ερμητικά κλειστός……

Χορεύει  το  κόκκινο  φεγγάρι, στο  μπαλκόνι  μου  απόψε. Χόρεψε  μαζί  μου  κόκκινο  φεγγάρι. Νιώσε  τη  θλίψη  μου, στην  σκοτεινιά  των  άκρων  σου. Oι  ώρες  της  απουσίας  σου  με  πικραίνουν. Στάζει  από  έρωτα  το  κόκκινο  φεγγάρι.   Ψωμί,  ιδρώτας,  εκλείψεις  μοναξιάς,…

Τι λες… ο πόνος φεύγει; Όχι… αλλάζει πάντως, δεν ξέρω πώς, ελαφραίνει το βάρος, γίνεται υποφερτό, σου επιτρέπει να σέρνεσαι κουβαλώντας το σαν τούβλο στην τσέπη σου.   Ξεχνάς…;   Ίσως να ξεχνάς για λίγο, μα όταν στρέψεις τη σκέψη…

Φύγαν τα σύννεφα ο ήλιος γελά… Σαν πρώτη να συμβαίνει, Στη ζωή μου, φορά… παράθυρα ανοιχτά… άλλος αέρας Κι είναι…ΔΕYΤΕΡΑ …όπου, Μια καινούργια βδομάδα …ξεκινά το δρομoλόι της   Γιάννης Διογένης

Το μπαλκόνι του χειμώνα, ανθοφορεί τις τρεμάμενες φωνές του πελαου. Του αρχιπελάγους που βρέχει τη ζωή του στα λιοκαμένα κορμιά, και τα θαμπά αστρόφωτα στολίδια. Μικρή ψυχή τοσοδούλα, σαν ρωτοτροπεί τα χάδια της πανσεληνου. Μικροί και στο κατόπι της του…