Άκου! Μου φώναξες, άκου πώς τραγουδούν, πώς παίζουν τα κύματα, πώς σκαλίζουν την πέτρα και θεριεύουν στους ανέμους, ψηλώνουν τις μορφές, θάλασσα εμείς, θάλασσα τα λόγια μας, ταιριάζουμε μου είπες, πιότερο σ’ εκείνη και πώς να τις κρυφτούμε. Ἐλα! Δώσ’…

Το σώμα μου συνεχίζει να κινείται από συνήθεια. Δες! Δεν λέω εγώ, λέω το σώμα μου. Δες! Είμαι έξω από μένα και με κοιτάζω. Το σώμα μου πια, λερωμένο είναι. Δες! Το υποβιβάζω, το αγνοώ! Το κοροϊδεύω για να φύγει…

Τρία χρόνια επεράσαν και δυο μέρες Από τότε που το πλοίο έπεσε στις ξέρες Δεν υπήρχε συννεφιά, βροχή ή καταιγίδα Η μοίρα ήταν αυτή που μας πήγε στην παγίδα   Ένας φεύγει και ο άλλος μένει εκεί στις ξέρες Τι…

Κάποτε, πλεούμενο ευτυχισμένο! Τώρα, κουφάρι μοναχό που ζει παρατημένο δίπλα στη θάλασσα που κάποτε αρμένιζε απ’ όλους ξεχασμένο.   Σαράκι οι αναμνήσεις τρώνε τα σωθικά του για όσους ξέχασαν πως έζησαν μύριες ομορφιές σε θάλασσες και ακρογιαλιές μέσα στην αγκαλιά του.  …

Ναι προχωράμε. Προς ποια κατεύθυνση, με τι προορισμό; Ακολουθώ έτοιμη πορεία, προσχεδιασμένη πορεία από ανθρώπους-αθύρματα ενός υψηλότερου αόρατου αρχηγού. Αρχηγού που έχει επιβληθεί και έχει ψηλώσει εξαιτίας πράξεων δικών μας, με δική μας συναίνεση. Χωρίς δική μας γνώση, έχουμε, άλλωστε,…

Έκλεισες τα μάτια σου, δε θα σε ξαναδώ Κανείς δε με ρώτησε αν ήμουν έτοιμη γι’ αυτό Πας σε μέρη που δε μπορώ να σε ακολουθήσω Σκέφτομαι συνεχώς το παρελθόν, ταξιδεύω πίσω Στα πόδια σου με είχες, νανουρίσματα μου έλεγες…

Έλα να παίξουμε με τη γραμματική εγώ στον Μέλλοντα κι εσύ στη Δοτική εγώ που μια ζωή στον Ενικό ζητάω τώρα τον Πληθυντικό!   Εσύ στο παρελθόν Αόριστη σε αισθήματα απροσδιόριστη του Παρακείμενου η αλλαγή μα του Έρωτα η Προσταγή!…

Ανοξείδωτα πυρίμαχα σκεύη κι εγώ μη μού άπτου. Οξειδώνομαι. Εξ αιτίας. Χάριν. Πού ν’ αποταθώ; Υποτάχθηκα. Πάλι στο σφυρί η ψυχοσύνθεσή μου. Φερέγγυος, πάντα, πολλών υποσχόμενων προσδοκιών. Είναι Χριστούγεννα και αναμένω την Άνοιξη. Έναν Μαγγελάνο, στις δικές μου εσχατιές θα…

Ποτέ την φτερωτή στοργή του δεν ξεδίπλωσε στους εφιάλτες μου. Στους γκρεμούς της μοναξιάς ποτέ δεν μου κράτησε το χέρι. Αδιάφορος διαβάτης ο δικός μου φύλακας άγγελος τον δρόμο μου προσπέρασε. Με το ξεχασμένο του φωτοστέφανο στο προσκεφάλι μου βγήκα…

Στου κόσμου τις σιωπές ώρες ναυαγισμένες Μέρες κουρελιασμένες φώναζαν: Ένα ποτάμι ακολουθεί .. Ένα ποτάμι .. Και γω Στην όχθη του θυμήθηκα Του ήλιου δυο ρωγμές Τα χέρια που δεν πρόλαβαν. Σαν νύχτας αλμυρό νεφέλωμα Σε δέντρου εκατοχρονίτικου σκιά -Αποκοιμήθηκα…