«Κει, που τα βελούδινά σου χέρια έκαμαν να κόψουν ένα βαθυπόρφυρο τριαντάφυλλο, κει, το χώμα ξεδίψασε με μια στάλα αίμα σου. Κει, που το αίμα σου κάποτε ξεδίψασε τη γη, τώρα έχει ανθίσει λιόκαλη τριανταφυλλιά, που μυρίζει εσύ…»   Δημήτριος…

Nοσταλγία εσύ, σαν φθινοπωρινή βροχή μελαγχολία μυρίζεις και χώμα πρόωρο σαν το λουλούδι που γερνά σε γλάστρα –σαρκοφάγο. Μια ματιά στο παρελθόν κενή και χρονοβόρα. Συνωμοτώντας με τη μνήμη με επισκέπτεσαι συχνά πυκνά. Μην έρθεις απόψε. Η μοναξιά μου κοιμάται.…

Σου το πα πως δεν είσαι πια για μένα, παρά μια εμπειρία περαστική. Δεν έχω πλέον δύναμη να υπάρχω, σαν φάντασμα να μένω ακόμα εκεί.   Μου κούρσεψες αγάπη και κουράγιο και μ΄ άφησες σε έρημο νησί. Χρόνια κεριά ν΄…

ναι! όχι! όχι όχι, ναι! η σκιά πήρε τη θέση της στο κίτρινο του τοίχου ηλιομεσήμερο η σκιά σου εσύ όμως πουθενά πάντα φοβάμαι μήπως και φανείς ξανά μέσα μου…   Α. Βασιλείου

Δεν θέλω να φύγεις Δεν θέλω να φύγω Να έχω δικαίωμα να σ΄ αγγίζω Με τα χέρια μου, αγωγοί συναισθημάτων Αγωγοί στιγμών, να κλείνουν τα μάτια σου στην αίσθηση της αφής των δαχτύλων μου Φεύγεις και φεύγω Χωρίς το δικαίωμα…

Ανοίγω το δρόμο στη ζωή Να γίνω αυτή η μια Που πρόβλεψε ο πατέρας μου Μέσα στην κοινωνία Να έχω κοντά μου το κουκλί Που τόσο αγαπώ Να χαίρομαι κάθε στιγμή Άλλα και να γλεντάω Να αφήσω πίσω μου με…

Άδεια από σένα τώρα γράφουν τα χέρια μου τα προδομένα. Ίδρωσαν οι σελίδες. Ζωγραφίζω γράμματα, σχηματίζω λέξεις, φτιάχνω προτάσεις. Τις στολίζω με κάθε λογής κοσμητικά. Δένω το κείμενο με αισθήματα στοργής, και φαντάζομαι πως είναι από σένα για μένα «αφιερωμένο…

Άσκοπες μέρες. Άσκοποι θάνατοι. Όνειρα χαμένα. Άδειοι τάφοι. Άγνωστοι νεκροί. Διαλλακτική που είναι η λογική. Αδιάλλακτη που είναι η τρέλα. Και εσύ εκεί. Σε ένα αιώνιο και αέναο ΓΙΑΤΙ; Πολύς καιρός φεύγει. Άλλος τόσος φανατικά πλησιάζει. Το κόκκινο της πλατείας…

Ήταν μια μέρα δίχως ουρανό μια μέρα δίχως αιμορραγίες σιωπηλές, το χορτάρι κάτω από τις γυμνές σου φτέρνες εναπόθετε την θλίψη του στα πόδια σου λες και ήσουν ολύμπιος θεός και ο άγνωστος με τα μαύρα μανίκια σε περίμενε, γυαλίζοντας…

Σε κοιτάζω… να παίρνεις φωτιά πάνω στα χείλη μου… Να μπαίνεις μέσα μου… και ν’ αφήνεις σημάδια ολοκλήρωσης… Και να γίνεσαι στάχτη σιγά σιγά κοντά μου… Να διαλύεσαι… Λίγες τζούρες έμειναν ακόμα κοντά σου… και μετά θα φύγω… Αντίο τελευταίο…