Ο δρόμος

Της εύκολης ζωής το μονοπάτι, μην ακολουθήσεις. Ασφαλτωμένους δρόμους με γραμμές και γλαφυρές επιγραφές ν’ αποφεύγεις. Δεν είναι εκεί που θες να πας.   Πάτα στο χώμα με τα πέλματα γυμνά, ανέβα την πλαγιά, στ’ ορμητικό ποτάμι πήδα, μα προς…

Γυναίκα του 21ου αιώνα

Αχ, μητέρα μου πώς αλλάζει καθημερινά η μορφή σου. Σπαράζει ο κόπος μες στα δυο σου μάτια Τα λεπτά σου χείλη σχηματίζουν άναρθρες κραυγές. Πώς αντέχεις και τις πνίγεις κάθε φορά; Τα χέρια σου, κατάκοπα απ’ το μόχθο της μέρας…

Πάλεψε άνθρωπε

Με τα μάτια ανοιχτά, κοίταξε το αύριο που στέκεται μπροστά σου. Βαθιά η λύπη, βαθύτερη η σιωπή. Χωματένιο σεντόνι σκεπάζει τον κόσμο. Βουβοί λαοί, άφησαν το θάνατο ελεύθερο να σκορπίσει το άρωμά του. Τρέμει η γη, κραυγές βγαίνουν από τα…

Άκουσες;

Άκουσες για εκείνους; Κάποιος κάποτε μου μίλησε για τη μορφή τους. Μου είπε πως λέγονται άνθρωποι. Σαν σκιές κινούνται γύρω μας, ίσα που τους καταλαβαίνεις.   Δεν ήταν πάντοτε έτσι. Υπήρχε μία εποχή, όπου λουλούδια ξεχείλιζαν από μέσα τους. Εκείνα…

Οι βώλοι

Κάποτε σκέφτηκε να φύγει μακριά απ’ όλα, δεν ήξερε πού, μόνο να φύγει – αυτό ήθελε. Σηκωνόταν όρθιος, φορούσε το παλτό του, έδενε τα παπούτσια του κι έκανε να φύγει, αλλά πάντα κοντοστεκόταν∙ ήθελε να πάρει κάτι μαζί του, κάτι…

Ο Ιωνάθαν ανέβηκε στον ουρανό…

Δεν θα μιλώ άσχημα πια για τον Ιωνάθαν. Κι ούτε που φαίνεται πια η ουλή που έκανε στο μάγουλό μου Ένα καλοκαίρι κάτω από τη παλιά γέφυρα του Κραυσίνδωνα.   Δεν θα μιλώ πια άσχημα για τον Ιωνάθαν μ’ εκείνη…

Άδειες πόλεις

Η δημοκρατία του «Εγώ» κατοχυρώθη Πολίτες άτολμοι μιας τρύπιας εποχής Στη ρητορεία του ψεύδους προχωράνε -προπάντων για να χτίσουνε το «Εγώ»- Μες τους παπύρους ταξιδεύουν με τους πυρσούς σβησμένους γυρίζουνε στις πύλες γυρεύοντας χρησμό. Στην πόλη του «εγώ» δεν έχει…

Τα χέρια

Θα  ‘ρθουνε κάποτε τα χρόνια τα στερνά μπροστά σου και θα σε κοιτάν, μ’ εκείνη τη λαχτάρα που σε κοιτάνε τα παιδιά όταν γυρνάς στο σπίτι, που όλο χαρά την πόρτα ανοίγουνε και ανυπόμονα στα χέρια σε κοιτάνε να δούνε…

Καλή Αντάμωση

Ανταμώσαμε πάλι στο νησί… στις αποσκευές γλυκές αναμνήσεις, στο βλέμμα φως και προσμονή. Αλλόκοτοι ψίθυροι μας δέχτηκαν, που φώλιαζαν στα σωθικά των ερειπίων μιας ξεχασμένης Λίνδιας θεάς. Ήχοι και αρώματα παγίδευσαν τις αισθήσεις σε μεσαιωνικές κόγχες παλατιών και μυστικοπαθή μονοπάτια.…

Απουσίας Εποχές

Ξημερώνει πάλι Κυριακή από το τζάμι, αναστενάζεις. Αργά πολύ περνά ο καιρός, λες. Πνίγεται στο γκρίζο η ανασεμιά της πλάσης, σήψη ενός κόσμου που εξατμίζεται…   Σε κοιτώ με το χάραμα, έτσι σε κοιτάζω, με τις αισθήσεις όλες σου μιλώ.…