Φορούσε η αγάπη μου ένα λευκό πουκάμισο Και ήτανε θυμάμαι Απρίλης Βασίλευε η λιμνοθάλασσα μέσα στα μάτια της Καθρέφτιζε τη θλίψη της ψυχής της Στις άκρες των χειλιών της άτολμο ένα Σ’ αγαπώ Παιδί δεκατριών χρονών, Η αγάπη μου. Αρχάγγελος,…

Κάποτε, κάποιοι άνθρωποι εξαφανίστηκαν τους τράβηξε ο χρόνος και μαζί με την σιωπή τους αγαπήθηκαν. Κάποτε, κάποιος την λέξη «σ’ αγαπώ» ανακάλυψε και ευτυχία στον κόσμο χάρισε.   Κάποτε, οι χορδές της καρδιάς σου αυξήθηκαν και νότα απελπισίας με λαχτάρα…

Στο τζάμι εμπρός το αμετάκλητο κούφιο μιας πορσελάνινης κούκλας στοιβάζει το χώρο στοιβάζει τον τρόπο στοιβάζει το πώς. Δύο μάτια κοιτούν κι αναρωτιούνται για ποιον είναι το γυαλί για ποιον ο καθρέφτης. Το ράγισμα πάντα διερωτάται την αλλοίωση. Ευτυχείτε όσοι…

Της έρημης ξερολιθιάς μια απόκοσμη κραυγή, τον μουντό του λήθαργο, δεν τάραξε. Ήτανε, λέει, καταμεσής σε πέλαγο βαθύ κι ολόγυρά του κόκαλα λευκά, ξεγυμνωμένα, αρμένιζαν. «Έλεος», ούρλιαξε η ρυτίδα η βαθιά, εκεί ανάμεσα στα δυο σμιχτά του φρύδια. Έφτυσε μια…

Ένα παράξενο καράβι. Είν’ η εικόνα του θαμπή. Μες στο λιμάνι πώς θα μπει; Δεν το ’χω ακόμα καταλάβει.   Είναι καινούργιο, μα το Δία, μα δείχνει γέρικο πολύ! Από την Άπω Ανατολή Θα ’ρχεται, ή απ’ την Ινδία.  …

Μητέρα, μια λέξη που πονά, έφυγες και νοστάλγησα αυτήν την αγκαλιά. Μανούλα, μια λέξη τρυφερή, σου φωνάζω σ’ αγαπώ … μα … επίγεια σιωπή.   Το χάδι σου νοστάλγησα και το γλυκό σου βλέμμα, μα τώρα νιώθω μοναχή σε ένα…

Ρατσισμός… μια λέξη που πονά και που έχει εισχωρήσει πολύ βαθιά, σαν μία ασθένεια μας τρώει τα σωθικά, ένα μίασμα του ανθρώπου εσωτερικά…   αυλακωμένος από νύχια που γαντζωθήκαν πάνω της με τόση λύσσα να μην τη ρίξουν άσκοπα, βαφτισμένος…

Τ’ όνομά σου στην άμμο το χάραξα, ένα κύμα μακριά να το πάει κι άμα χάθηκες μέσα μου σπάραξα κι ένα άλγος στη γη με σκορπάει…   Της αγάπης τα λόγια σου χάθηκαν στα πικρά και στα δίσεχτα χρόνια, σα…

Κυκλικά κυλάς, άχρονε χρόνε Ατέρμονα ταξίδια, φθίνουσες διαδρομές Κάθε σώμα, ξύλινο, σάρκινο, γεμάτο μ’ άνθρακα Αφού φύγει, αρχίζει τις ανάσες, και μετά; Γυρίζει πανηγυρικά στην ένωση με το όλον Για να χαθεί, να ταξιδέψει πάλι, να αναγεννηθεί Να ζήσει ίσως…

Φώναξε ράφτες απ’ τα πέρατα της ύπαρξης. Ήθελε να ‘ναι από όλες πιο ωραία.   Ήρθε ο πρώτος με παπούτσια φεγγαρόφωτου. Και να σου κι άλλος με μια φούστα από αστέρια.   Ήρθε ο τρίτος μ’ ένα μπούστο ασημοστόλιστο. Κι…