Θέα πολυβολείου έχει η βεράντα μου. Τις νύχτες βλέπω τα καράβια να περνούν, γκαζάδικα και φορτηγά, με φώτα αναμμένα, γιορτινά και με τους προβολείς τους σημαδεύουν της καρδιάς μου τα νερά τα στάσιμα. Μπαίνω κι εγώ μες στη γιορτή…
Τ’ όνειρο που δεν ζήσαμε
Αλήθεια, πόσες θάλασσες κιντύνεψες για να ’ρθεις πώς δάμασες τα κύματα και βγήκες στη στεριά πόσες φορές νικήθηκες σκληρά ώσπου να μάθεις να περπατάς περήφανα, στητός, με σιγουριά. Ποιες συμπληγάδες τσάκισαν την άκρη των φτερών σου μα πέταξες μεσούρανα…
Περιπλανιέμαι
Περιπλανιέμαι σε μια σκοτεινή πόλη ανθρώπων, το χωριό ενός Θεού που ντρέπεται να μας αντικρύσει κατάματα. Σεργιανίζω κι απόψε για λίγο φως. Τη μέρα κρύβομαι από μένα, τη νύχτα αφήνω τον δισταγμό κατά μέρος κι αρπάζω τη λαχτάρα. Εστιάζω στις…
Σκέψεις ανείπωτες
Σκέψεις ανείπωτες, ενέργειες άστοχες. Αυτήν τη ζωή επιλέγεις. Παρότι άγραφη, φαντάζει ήδη γραμμένη. Το παιδί που ήσουν κάποτε, ικετευτικά σου ζητά να το ακούσεις. Να θυμηθείς τα όνειρά του, όσα περίμενε να κάνεις. Να γίνεις ένας όμορφος άνθρωπος ήθελε μόνο.…
Κίνηση σε φόντο μαύρο
Δημιουργώ ένα βάρος μόνο και μόνο για να νιώσω την ικανοποίηση του ξεφορτώματος. Ηλιόλουστα διαστήματα ανάμεσα σε δυσνόητα συμπεράσματα. Όλα γίνονται απλούστερα το καλοκαίρι. Μια αλλαξιά και λίγα φράγκα στην τσέπη-δεν τα κέρδισες καν με τον ιδρώτα σου. Η ζωή κυλάει…
Ωδή στην άγνωστη μητέρα
Τελευταία ράβω τις πληγές τ’ ουρανού με άστρα με δάχτυλα βουτηγμένα στο επίμονο αίμα αίμα που κραυγάζει για τα νόθα παιδιά αυτού του απείρου ή της λήθης ή της θλίψης αίμα που γλυκορρέει ανάμεσα στ’ άνθη και τις δάφνες που…
Σαν κάτι εσύ το θες πολύ
Πως δεν μπορείς όταν σου λεν εσύ να πραγματώσεις δικό σου όνειρο ζωής, κρυφή σου ουτοπία να μην διστάσεις ούτε στιγμή. Στιγμή μην τους πιστέψεις και του εαυτού ενδελέχεια εργάσου ν’ αποκτήσεις. Όταν οι γύρω σου σού πουν να αρκεστείς…
Απουσία
Κάθε ηλιοβασίλεμα, το γαλάζιο των ματιών σου σταλάζει μέσα στα κύματα του Φλοίσβου. Γαλάζιες σταγόνες διάφανης θλίψης σμίγουν με το αίμα του ήλιου στην αγκαλιά της θάλασσας και ξεμακραίνουν, ακολουθώντας το μονοπάτι του ανέμου. Ξημερώνουν σ’ άγνωστα λιμάνια,…
Η μοναξιά του ναυτικού
Τα βράδια με πανσέληνο γίνομαι αόρατη Ανοίγω τα φτερά μου και αφουγκράζομαι Την αγάπη που χάθηκε, την ελπίδα που λαβώθηκε τη μοναξιά του ναυτικού σ’ άγνωστες θάλασσες στην παραζάλη των κυμάτων χορεύει με τους γλάρους ψηλά στο κατάρτι χαιρετά τον…
Από υπερβολική δόση
Υπόγειο σκοτεινό όμοιο κελί με τοίχους γεμάτους ζωγραφιές -της υγρασίας παιχνίδια- και συνθήματα χαραγμένα με μαχαίρια. Κάπου σε μια γωνιά ένα κουρέλι μαζεμένο, πεταμένο. Τα σκουπίδια στην άλλη γωνιά βουναλάκι σκορπάν τη μυρωδιά τους μαζί με τη μυρωδιά του νωπού…