Οι σούστες του ουρανού ξεχαρβαλωμένες και να τρέχουν νερά. Οι χορδές της κιθάρας ξεκούρδιστες και να τρέχουν ανυπόφορες μελωδίες. Και οι στροφές στο δρόμο της ζωής μου επικίνδυνες και να τρέχουν απογοητεύσεις και ματαιώσεις. Πού ‘ναι το χέρι του Θεού…

Τα βράδια πέφτουν ξαφνικά όπως καρφώνεις το καρφί στον τοίχο. Χειμώνες που ξυπνήσανε ξανά, η άκρη απ’ το παλτό τους, σου ακουμπάει το στίχο. Ας είναι χιόνι, να καλύψει όλη τη γη, για μια στιγμή θα κρύψει όλη τη νύχτα,…

Φώναξες τόσο δυνατά που σ’ άκουσε το χθες. Ήταν κραυγή απόγνωσης. Μετά κενό.   Πώς ανέβηκες στην κορυφή; Ποιος πίστεψε σ’ εσένα; Κανείς. Κανείς δεν σου έδωσε την ευκαιρία που έψαχνες, την πήρες μόνη σου.   Δεν είδες ό,τι ποθούσες.…

Νοσταλγώ τις ημέρες εκείνες που το φως έπλαθε το σώμα μου τώρα, μόνο η βροχή το επισκέπτεται. Ως άλλο λάφυρο, απήχθη στο χθες κι έρμαιο της ψυχής περιπλανήθηκε. Πληγωμένο ως είναι, αρνείται την ευτέλεια αθόρυβα σχεδιάζει την απόδρασή του. Στέκεται…

Στα μουσεία κοιτάζω έξω από τα παράθυρα. Η απομονωμένη τέχνη έρχεται σε αντίθεση με τη μέρα μου. Με τη ζωή μου. Σε αντίθεση με τα αναπάντητα ερωτήματά μου. Εγώ φτερνίζομαι και η τέχνη κραυγάζει. Εγώ μαγειρεύω κι η τέχνη κάνει…

Στων πλανητών τις αποικίες το ταξίδι του λησμόνησε ο χρόνος περνά απ’ τη χαραμάδα της νυχτιάς υπνοβατεί με του αγέρα το τρέμουλο. Στων κρίνων τις φωλιές ξενερίζουν τα κοράλλια μέσα στα κιόσκια της σιωπής περιστερώνες να χτίσουν του έρωτα. Ξεστρατισμένος…

Όλο το ανθρώπινο είναι κλεισμένο σε δυο μάτια. Μια άβυσσος που βαθαίνει ολοένα και χάνεται μέσα στο σύμπαν. Ένα άγγιγμα σμιλεύει την ψυχή της δίνει μορφή τέλειου αρχαιοελληνικού αγάλματος. Δυο χέρια πλησιάζουν για να κλείσουν μέσα τους μια ανάσα ζωής.…

Ώρα βασιλέματος παρά Σε ρωτάω αν μπορείς να διακρίνεις την λυγερόκορμη μπαλαρίνα που κάνει πιρουέτες πάνω σε μια του ήλιου αχτίδα Στρέφω το βλέμμα μου ψηλά Με το δεξί μου χέρι σού κάνω νόημα προς τα πού να κοιτάξεις   Χαμογελάς γλυκά…

Προσπάθησε να θυμηθεί τις τελευταίες συμβουλές του. Να ασφαλίσει το ποίημα και προπάντων τις λέξεις. Εάν χαθούν τι θα απομείνει; Μια κάτασπρη, κενή σελίδα τετραδίου με δείκτη το αόρατο κι ένας σταυρός στο χέρι. Τη μοναξιά να στραγγίζεται από τη…

Ναός της Αγάπης το κορμί σου· ιδεολόγοι, αγνωστικιστές, ζηλωτές, προσκυνητές, πολλοί πέρασαν την Πύλη του μα τώρα πια, έχει απομείνει μόνο μία θλιβερή και πένθιμη μελωδία να μας υπενθυμίζει ότι κάποτε υπήρξες Αγία, κάποτε ήσουν εμείς.