Τους χειμώνες αποδημώ κι’ εγώ μαζί με τα πουλιά χωρίς να έχω την μορφή τους ούτε παρέα στοργική για να πετάξω από το σμήνος έφυγα νωρίς και τώρα το πληρώνω μα αν τολμήσω τους χαραγμένους δρόμους πελαργών ν’ ακολουθήσω ή…

Οι εντεταλμένοι μου επέβαλαν την εσχάτη των πληγών. Καθισμένος στο εδώλιο του αδικημένου, τράβηξα τη σκανδάλη. Αμέσως, βρέθηκα στον όμιλο των τραυματισμένων αγγέλων. Παρίας, φυγόκοσμος και ένθεος μαζί. Οι χορηγοί των άστρων μου ζήτησαν να ξεμπλέξω το όνειρο από τον…

Αξιώνω δύναμη, τη μάσκα να φορέσω. Δάκρυ αλμυρό και ροζακί συνάμα. Το μπόλιασμα στρεβλό, γιομάτο αμάθεια. Τα όνειρα κρυφά, δεν ξεμυτίζουν. Ξένη, αφουγκράζομαι μα δεν καταλαβαίνω. Σκληροί ‘ναι όλοι τους κι εγώ στην πέρα όχθη. Δεσμώτες, δικαστές, κριτές ακούραστους ξεγέλασε…

Σ’ έφερε ο δρόμος ως το παλιό σου Σχολειό Στέκεται ακέραιο στο βάθος της θεόρατης σιωπής του Τα παιδιά σαν τότε καλημερίζουν τον ήλιο Τα δέντρα αντρώθηκαν πια Στον αυλόγυρο μονότονα φλυαρούν τα σπουργίτια Και ο ιστός της σημαίας αδημονεί…

Κόκκινα Αγάλματα με φλογερή όψη   σπασμένα ξεχαρβαλωμένα αποσβολωμένα καρυκευμένα τυλιγμένα μες το κόκκινο   ξεπροβάλλουν αμείλικτα απ’ τη θάλασσα   χρυσίζουν στο Φως της μέρας   Μάρτυρες μιας ανείπωτης τραγωδίας ακούσια εγκαταλείπουν τα εγκόσμια εκούσια ενθυμούνται τη φλογερή μάχη…

Και τι θα μείνει; Η αλμύρα στα χείλη Μάτια που καίνε απ’ τ’ αλάτι Βροχή και σκόνη στο δέρμα Όλο το κέρδος; Δέκα εχθροί, πέντε φίλοι Δουλειά και πόνοι στην πλάτη Δυο-τρεις αγάπες και τέρμα Κι οι θεωρίες, λόγια, πλάνα…

Βαθιά, πολύ βαθιά ψάξε, στα ξεχασμένα μονοπάτια της ψυχής μου, στα υπόγεια, εκεί που ο νους δεν φτάνει, εκεί που η τρέλα παραδίδει το κορμί της στο συναίσθημα. Εκεί, βαθιά ψάξε, πολύ βαθιά κι ίσως τη βρεις κρυμμένη, ανάσα ξεχασμένη…

Ισχνές και κάτωχρες γεννιούνται οι αγάπες μου. Επιθυμίες φευγαλέες που μόλις ενσαρκώνονται. Άτολμες σ’ όποια απόφαση, άπραγες κρινοδάχτυλες, διάφανες σαν ανύπαρκτες και στα όνειρά τους φοβικές.   Γαλάζιες οπτασίες μου εσείς. Του βίου μου ανεκπλήρωτες είστε εκδοχές που σαν φλογίτσες…

Διαβαίνω την σιδερένια πόρτα σου χαϊδεύω το πέτρινο σκαρί σου. Τα ακροδάχτυλά μου πλέκονται στα ξέπλεκα αγριολούλουδά σου που ο χρόνος εναπόθεσε με ευλάβεια στα κοφτερά σου σπλάχνα. Γεύομαι την αλμύρα σου μου ξυπνάει θύμισες και σαν πρωτόμπαρκοι γλάροι πετούν…

Κοίταξα στον καθρέφτη το είδωλό μου Γεμάτο απατηλές προσδοκίες και με φουσκωμένη αυτοπεποίθηση παρά τα τόσα μπαλώματα σαν μπιμπίκια δεκαπεντάχρονου ναρκίσσου Όμως, δεν ήμουν εγώ Ήταν τα φλούδια μιας ξεραμένης ζωής Μιας χειμωνιάτικης καταιγίδας δίχως σταματημό Ένα μουχλιασμένο ερωτηματικό που…