Αν ήταν η δικαιοσύνη σου αγάπη, ή, ένα χαμόγελο, αφημένο στην πόρτα μου το πρωί… Αν το αδέκαστό σου, τρυφερότητα ήταν… Αν, λέω, σε κρατούσε ξάγρυπνη, η προσμονή, κάποιου τριξίματός μου στα σκαλιά σου!… Θα φρόντιζες, ν’ αργήσει να τελειώσει…

Όταν λησμόνησαν το προνόμιο που είχαν, να κοιτάζονται στα μάτια… Όταν εστίασαν πιο κάτω!…. Έπαψαν τότε, να ’ναι Ανδρόγυνο!….. Έγιναν Άνδρας και Γυναίκα. Έγιναν Δυο… Κι έπαψε, τότε, να ’ναι κήπος… Έπαψε να ’ναι, ουρανός… Όταν αντίκρυ στάθηκαν και άνθρωπο,…